Genoeg tijd om te denken

Nog een beetje bleek maar ik kan weer lachen!
Jee, ik voel me nog maar zo zo, maar voor het eerst vandaag dat ik me weer een beetje blij voel van binnen, kriebels van dat het einde in zicht is.
Eindelijk!
Ik kan bijna niet meer bij het gevoel van me normaal en lekker voelen, is alweer (jee shit zeg) 7 weken dat ik na een dagje zwemmen wakker werd met koorts.

Goed, wat zijn 7 weken op een mensen leven? Helemaal niks, maar ik sta me langzaam een jubelend gevoel toe dat het me gaat lukken om Antigua ooit nog eens gezond te verlaten.
De stad ken ik nu van onder tot boven, en de afgelopen week was een zware week voor me.
Accepteren dat alles nu eenmaal zo is zoals het gaat en dat je je er bij moet neerleggen.
Dat plannen eigenlijk helemaal geen zin hebben, elke dag is weer een andere dag en veranderd niks aan het nu.
Er blijft dat kleine stemmetje in mijn hoofd roepen; is er dan helemaal niks wat ik kan doen?
Jaaa, accepteren!

Gevoelens van machteloosheid en me echt alleen voelen, ondanks alle geweldige mensen die ik hier heb ontmoet, of die thuis zijn achter gebleven. Het blijft altijd als een soort fundering in me zitten, je bent alleen, en ondanks dat er mensen zijn die om je geven (op welk level dan ook) is het uiteindelijk jij in je eigen ikje wat het moet doen .
Of is dat eenzaamheid? Daar zit altijd een negatieve klank aan vastgekleeft, alsof eenzaam zijn erger is dan alleen zijn. Alleen zijn suggereert een staat van tijdelijkheid, terwijl eenzaamheid beelden oproept van kluizenaarschap en ongeschoren en ongewassen lichaamsdelen, waarbij je je niet meer normaal functioneert binnen een sociale gemeenschap.
Eenzaam kan je natuurlijk ook zijn binnen een sociale omgeving, het maakt niets uit op welke plek je bevind, (moet plots denken aan al die arme bejaarde mensen in onze westerse cultuur, kijkend hoe de geraniums groeien) maar dat terzijde....
Vandaag kwam Michael van de organische winkel nog achter me aanrennen met het nummer van een van de beste artsen op het gebied van infecties (volgens hem dan) en ik ben erg geraakt door alle mensen die hier in Guate met me meeleven en meedenken.

Ik sta verbaasd over hoe makkelijk het is om een ander leven op te bouwen, alles achter te laten en, als je zou willen, helemaal opnieuw te beginnen.
Hoeveel mensen erop de wereld bestaan met een goede inslag, met het hart op de juiste plaats.
Alhoewel vriendschappen gebouwd moeten worden en het tijd kost om op een level van werkelijke verbinding te komen, maak je zo weer nieuwe sociale verbindingen.
Voordat je het weet ben je zo weer met een stad verbonden, met een plek. Ga je relaties aan, op welke manier dan ook.
En ik begin steeds meer te merken dat je plek niet is waar je huis staat, maar dat je huis in je zelf zit. En dat alles met een keuze te maken heeft, de keuze te kijken vanuit het positieve of te kijken vanuit het negatieve. Te kijken vanuit liefde of vanuit angst.
Dat je kan bewegen en zijn in alle plekken op de wereld, en dat het zoeken is naar de balans in de steeds veranderde culturele context.

Maar is dat ook niet reizen? Op gaan in de steeds veranderende context, in de verandering van de verplaatsing van A naar B?