echt restje van restje nu hoor

Blondie is de beste!!!

Ik ben aan het wachten totdat ik de facturas binnen heb, en dan kan ik weg.
Alles wijst erop dat het tijd is om te gaan (mensen die niet lijken te zijn die ze zeggen of willen zijn: personen die heel eerlijk lijken maar dan plots een of andere coke verslaving blijken te hebben en weer anderen die ineens erg dramatisch of agressief zijn, hmm die passie hier toch, nu ja een miljoen voorbeelden).
Het is tijd om te gaan en dit kleine dorp stadje (waar elke westerling elkaar kent en wel een of ander vooroordeel of roddel heeft over een ander) achter me te laten.

De beste vriend die ik hier heb is oma, en ook al verschillen we zo´n 50 jaar, het is de enige vrouw met wie ik interessante diepgaande gesprekken kan hebben over bv feminisme in dit land.
Gisteren (het is nu zondag, ook al staat er zaterdag boven het bericht...)
zeker interessante mensen ontmoet, een man Henry (Guatemalteek, maar veel ouders geven hun kinderen westerse namen zodat ze meer Internationale kans maken) een kunstenaar die aan de pacifische kust woont. Gesprekken over onze kolonisatie en slavernij, en het verschil tussen een werk-arbeidscultuur en denkcultuur.
Over de enorme voorsprong die wij westerlingen hebben tegenover een derde wereldland.

Ook een journalist ontmoet die alle drie de presidenten had geïnterviewd. Ook Rios Montt, de man die ongeveer 200.000 doden op zijn geweten heeft. Toen de journalist vroeg naar een verdwijning van een bekende persoon, zei de (ex) president dat hij later op de vraag terug zou komen. De journalist vertelde dat het zweet van zijn slapen afdroop toen hij deze president moest interviewen, het weten dat je tegenover een persoon zit die de macht heeft om jou te verpletteren als een mier tussen twee vingers.
Hij zei dat hij nog weleens slapeloze nachten had. Niet alleen omdat hij zich geïntimeerd voelde door deze kleine man met zijn doordringende blik, maar omdat hij oog in oog heeft gezeten met een massamoordenaar en de kans had om hem te vermoorden. Omdat hij een kans had iets voor zijn volk te doen en die kans heeft laten glippen.
Indrukwekkend verhaal en de kroeg was even helemaal stil.

Het was prettig om weer eens in een doodnormale bruine kunstenaarskroeg te zitten, waar ieder zichzelf is en elk persoon wel een interessant verhaal te vertellen heeft.
Ja was goed, maar het is ook goed om te vertrekken.

Nieuwe cultuur en gewoontes gaan ontdekken.

ps. vertrek nu naar de sauna, haha heb ook een verslaving!



oma heeft allemaal orchideeën in haar boom, zelf erin geënt,prachtig dat dit gewoon doodnormaal buiten in de tuin groeit (in plaats van zo zielig in een potje aan een stokje achter het raam)

Antigua, Guatemala, de laatste paar dagen

Gisteren kwam ik om 18uur thuis en was zo moe van de sauna en de massage dat ik prompt op mijn bed in slaap ben gevallen en alle afspraken van die avond ben misgelopen.
Ik werd vanochtend om half 4 wakker, klaar wakker, en was geheel uitgerust.
Had een van die spaarzame momenten dat alles op zijn plaats valt, op het juiste moment en op de juiste plaats zijn, puur geluk.
Heerlijk genietend op mijn bed gelegen. Lichaam nog eens helemaal uitstrekken en Jeff Buckley op mijn mp3 (zijn nieuwe cd So Real is geweldig, thanx Kees!).

Daarna naar de zonsopgang gekeken en als ik me omdraaide zag je de volle maan (zie video).
Daarna ontbijtje rijst, sla en gember thee (zie foto).
Het is heerlijk om in (bijna) oktober in de zon te kunnen zitten en mijn huid te laten genieten van de warmte, ik ben daar wel voor gemaakt geloof ik.

Nu ga ik met mijn gepijnigde lijf (blauwe plekken en spieren die absoluut niet meer naar mij luisteren...mmm die massage was iets te stoer voor mij) naar de sauna. Dan eens langzaam kijken hoe en waar en wanneer de bus naar San Salvador vertrekt...en een appeltaartje voor mij en oma oppikken, even samen smikkelend afscheid nemen.

Concert Buena Vista Social Club!!!

Ik besluit dat na weken de avonden op mijn kamer te hebben gespendeerd dat ik wel weer een uitstapje mag wagen.
Deze kans kan ik niet laten glippen, een uitnodiging voor een concert van een van de performers (Raoul) van de Buena Vista Social Club. De man is 80 jaar, maar hij leeft nog steeds voor zijn passie en maakt swingende muziek, opzwepende ritmes in de nacht.

De mannen proberen je blik te vangen, vrouwen lopen als hindes, hun rug hol en heupen draaien rondjes.
Een zweetdruppel loopt langzaam langs mijn ruggengraat, de warmte, maar er hangt ook een seksuele spanning in de lucht.
Mijn partner geeft met lichte dwang aan welke kant ik op moet, een leider.
Mijn rok draait mee op de ritmes van de muziek en laat af en toe een verkoelende golf lucht langs mijn verhitte huid glijden. Mijn dij voelt glad van de inspanning van het dansen.
De beweging wordt extra langzaam uitgevoerd, het lijf strekkend en draaiend als golven.
Elektriciteit.
Rilling over mijn lichaam en genietend gooi ik mijn hoofd achter in mijn nek.
Het staccato geluid van de drums loopt gelijk met het bonzen van mijn hart.
Overgave en genot van het bewegen van je lijf in een zwoele setting.



Op video is weinig te zien, ging vooral om het geluid..


Daarna even bijkletsen met Ashley, Pete en Dan (en ik kwam allemaal bekenden tegen van een paar maanden geleden. Erg gezellig en laat..)

uitzicht....het is hier zooooooo mooi

Als ik s´avonds op mijn dakterras sta, en met mijn pois aan het spelen ben, krijg ik meestal net de zonsondergang mee.
De zon zakt hier niet heel langzaam onder, maar het is net alsof iemand met een jojo aan het spelen is en het touwtje in een keer naar beneden rukt. Binnen een kwartier kan het pikdonker zijn.
Omdat het nu regenseizoen is heb je geen helder uitzicht, maar dat maakt het juist zo mooi.
Je krijgt allemaal verschillende lagen door de mist waar je dan zo af en toe naar de verte kan gluren, en soms een glimp van een topje van een van de vulkanen.
Geweldig en genieten!

Clairolade = chocolicious

Het is volle maan en ik wil chocolaaaaaaaaaaaaaaa!

Genoeg tijd om te denken

Nog een beetje bleek maar ik kan weer lachen!
Jee, ik voel me nog maar zo zo, maar voor het eerst vandaag dat ik me weer een beetje blij voel van binnen, kriebels van dat het einde in zicht is.
Eindelijk!
Ik kan bijna niet meer bij het gevoel van me normaal en lekker voelen, is alweer (jee shit zeg) 7 weken dat ik na een dagje zwemmen wakker werd met koorts.

Goed, wat zijn 7 weken op een mensen leven? Helemaal niks, maar ik sta me langzaam een jubelend gevoel toe dat het me gaat lukken om Antigua ooit nog eens gezond te verlaten.
De stad ken ik nu van onder tot boven, en de afgelopen week was een zware week voor me.
Accepteren dat alles nu eenmaal zo is zoals het gaat en dat je je er bij moet neerleggen.
Dat plannen eigenlijk helemaal geen zin hebben, elke dag is weer een andere dag en veranderd niks aan het nu.
Er blijft dat kleine stemmetje in mijn hoofd roepen; is er dan helemaal niks wat ik kan doen?
Jaaa, accepteren!

Gevoelens van machteloosheid en me echt alleen voelen, ondanks alle geweldige mensen die ik hier heb ontmoet, of die thuis zijn achter gebleven. Het blijft altijd als een soort fundering in me zitten, je bent alleen, en ondanks dat er mensen zijn die om je geven (op welk level dan ook) is het uiteindelijk jij in je eigen ikje wat het moet doen .
Of is dat eenzaamheid? Daar zit altijd een negatieve klank aan vastgekleeft, alsof eenzaam zijn erger is dan alleen zijn. Alleen zijn suggereert een staat van tijdelijkheid, terwijl eenzaamheid beelden oproept van kluizenaarschap en ongeschoren en ongewassen lichaamsdelen, waarbij je je niet meer normaal functioneert binnen een sociale gemeenschap.
Eenzaam kan je natuurlijk ook zijn binnen een sociale omgeving, het maakt niets uit op welke plek je bevind, (moet plots denken aan al die arme bejaarde mensen in onze westerse cultuur, kijkend hoe de geraniums groeien) maar dat terzijde....
Vandaag kwam Michael van de organische winkel nog achter me aanrennen met het nummer van een van de beste artsen op het gebied van infecties (volgens hem dan) en ik ben erg geraakt door alle mensen die hier in Guate met me meeleven en meedenken.

Ik sta verbaasd over hoe makkelijk het is om een ander leven op te bouwen, alles achter te laten en, als je zou willen, helemaal opnieuw te beginnen.
Hoeveel mensen erop de wereld bestaan met een goede inslag, met het hart op de juiste plaats.
Alhoewel vriendschappen gebouwd moeten worden en het tijd kost om op een level van werkelijke verbinding te komen, maak je zo weer nieuwe sociale verbindingen.
Voordat je het weet ben je zo weer met een stad verbonden, met een plek. Ga je relaties aan, op welke manier dan ook.
En ik begin steeds meer te merken dat je plek niet is waar je huis staat, maar dat je huis in je zelf zit. En dat alles met een keuze te maken heeft, de keuze te kijken vanuit het positieve of te kijken vanuit het negatieve. Te kijken vanuit liefde of vanuit angst.
Dat je kan bewegen en zijn in alle plekken op de wereld, en dat het zoeken is naar de balans in de steeds veranderde culturele context.

Maar is dat ook niet reizen? Op gaan in de steeds veranderende context, in de verandering van de verplaatsing van A naar B?

hihi nu even alleen maar leuke dingen hoor!

Ik moest gisteren natuuurlijk allemaal contant geld hebben om te kunnen betalen bij eventuele onderzoeken, had maar de helft van het bundeltje nodig uiteindelijk

Kan me achter de biljetten verstoppen zoveel heb ik er, is ongeveer 500 euro...voel me rijk!

Heb vandaag een sauna pakket geregeld en ga me de komende week lekker verwennen, lekker elke dag naar de sauna en allemaal andere verwen dingetjes daar doen.....

Heb ik wel verdiend na zoveel stress dagen en ziekweken

Oja en natuurlijk mijn nieuwe sierraad, kleurt een beetje gek dat rode op het roze, het ontwerp is een beetje kinky en iets wat niemand heeft! Ze waren zelf nog helemaal niet op het idee gekomen om koraal in de breedte te doorboren ipv door het korte stuk. De rode stukken zijn koraal, de zwarte rondjes is onyx steen (ben er errug blij mee!)

Jeeeej ik heb een of andere tropische ziekte!!

Jeeeej het beestje heeft nog geen naampje maar het voelt wel een stuk beter om in het ziekenhuis geweest te zijn.

Nadat de chauffeur mij en Toto had opgehaald zijn we naar de City gereden.
Het voelde belachelijk luxe om een auto met een privé chauffeur te hebben (auto met geblindeerde ramen, chauffeur in pak, hij hield zelfs de deur open..hihi....) en een tolk / bodyguard, tevens vriend, Toto genaamd.
Ik heb al eens verteld dat de City niet echt de beste en veiligste plek van Guate is, dus ik was enorm blij dat ik Toto had ingehuurd. Hij heeft in het leger gezeten (en de meest agressieve verhalen gehoord vandaag....bah...maar het hielp me wel om mijn hoofd uit de vicieuze cirkel van gedachtes te krijgen...) en op een gegeven moment kwam er een auto de hele tijd naast ons rijden.
Er gebeuren veel auto overvallen (en we moesten door een gevaarlijkere zone rijden om bij het ziekenhuis te komen) dus het eerste wat Toto doet is zijn geweer uit zijn broek halen en richten op de chauffeur van de raar rijdende auto. Het was gelukkig vals alarm, maar het beschrijft wel ongeveer de sfeer van de City.
Het was heerlijk trouwens om even in een grote moderne stad te zijn, deed me erg denken aan Madrid.

In het ziekenhuis aangekomen werd ik behandeld als een luxe prinses. Het was een op en top eerste klasse ziekenhuis, eentje waar alle rijke mensen uit Centraal Amerika naar toe komen.
Ik werd gebracht naar een privé kamer (kleur : blauw), moest me omkleden in een blauw pakje en op een blauw bed gaan liggen (over de kleur was nagedacht...) en kreeg een zuster toegewezen. Toto had allemaal contacten in het ziekenhuis, die doktoren werden weer gebeld en ondertussen was een andere dokter mij aan het onderzoeken.
Toto vertaalde alles en ging ondertussen alle verzekerings dingen uitzoeken, en de dokter besloot dat er een andere speciale KNO arts moest komen om mijn oren etc te onderzoeken.
Daarna ging mijn privé zuster mij onderzoeken, bloeddruk (120 over 80, was normaal dus) mijn hartslag, en de hoeveelheid zuurstof in mijn bloed (96%). Jaja.
De KNO dokter was in een andere kliniek, dus die moest naar het ziekenhuis toekomen.
Een poosje wachten dus.
Toto was op de gang en ik lag daar in mijn blauwe kamertje mij een beetje blauw te voelen.
Te bedenken hoe ik me eigenlijk voelde (niet echt enorm slecht op mijn keelontsteking na dan) en voornamelijk machteloos gevoel over wat er allemaal gaat gebeuren, je weet het niet...

Na een uurtje wachten kwam mijn KNO arts. Hij had allemaal speciale vergroot dingetjes om in mijn oren te kijken, maar was niks bijzonders te zien, op een klein waxje aan mijn trommelvlies nadan maar dat was niets ernstigs. Toen mijn keel en toen met een heel speciaal soort kijkertangetje in mijn neus. Dat was nieuw! Daar was wel wat verstopping, maar niets ernstigs.

Dus het werd de vraag: hoe kan hij de koorts en de infecties dan verklaren?

Het antwoord is dat ik een of andere tropische ziekte heb, nog aanwezig of gehad, dat wisten ze niet.
Aangezien ik geen koorts had konden ze ook niks checken.
De reden waarom de infectie steeds terug kwam was omdat mijn immuunsysteem naar beneden was, vanwege de koorts.
De koorts komt waarschijnlijk door Tropicana. Maar een malaria of dengue kunnen ze alleen onderzoeken op het moment van koorts (dan maken ze allemaal kleine sneetjes in je vingertoppen waar ze bloed vanaf tappen, omdat de parasiet tijdens koortspieken daar huist).
Dus ergens erg opgelucht dat ik niet die kleine sneetjes check up moet ondergaan.
En de dokter zei dat ik ook kans had dat mijn lichaam al weer helemaal aan het herstellen is en er geen last meer van ga hebben.

Het advies was:
Elke dag naar de sauna (vanwege mijn voorhoofdholte- ontsteking), gorgelen met warm water en honing vanwege mijn keelontsteking en hij heeft nog een of andere spray voorgeschreven. Op het moment dat ik ergens deze week koorts zou krijgen moet ik gelijk naar de kliniek om een nieuwe bloedtest te laten ondergaan (die met de sneetjes... ieuw!)

Dus deze week blijf ik nog maar even in Antigua hangen om af te wachten wat er gaat gebeuren, ik ga mezelf in ieder geval verwennen met lekker elke dag naar de Spa te gaan, heerlijk genieten van de sauna en andere verwendingetjes.

Ben opgelucht, en blij dat de laboratorium gast het gewoon helemaal mis had met zijn pancreas nieren diagnose. De dokter zei dat ik me daar helemaal geen zorgen over hoeft te maken.
Het is dus alleen onwijs lastig om uit te zoeken welke ziekte Tropicana ik heb, alhoewel hij meer aan dengue dacht dan aan malaria (maar die komt ook in verschillende soorten en golven).
Maar goed, voor het zelfde geld is mijn lichaam gewoon heel goed bezig nu en alle zooi eruit aan het werken.

Tsja en de bonus is dat ik de hele week naar de sauna mag!!!

uhmm

Nu ja goed, ipv morgen de afspraak naar het ziekenhuis te gaan belde net de dokter dat ik met spoed naar de City moet komen.
Hij maakte zich plots erge zorgen vanwege die oorbloeding poosje terug, en goed, maakt mij niet uit, als ik er maar achter kom wat er aan de hand is.
Toto en ik hebben net Antigua afgeraced om een huurauto te kunnen vinden maar dat is niet mogelijk, heb nu een prive auto gehuurd met chauffeur (auw! budget!) en die komt ons zo ophalen en gaan we naar de City rijden en naar ziekenhuis.

Weet niet zo goed wat me te wachten staat en dat maakt me zenuwachtig, maar ik denk dat het allemaal wel goed komen enzo

Bloedtest

Het is aardig moeilijk om niet overbezorgd te raken als de labfarmacist naar je terug komt met de resultaten van je bloedtest en zegt: ¨ Uhm...ja, je witte bloedcellen zijn laag maar aan de andere kant ook weer hoog en als het goed is moet je ook pijn hebben in je rechterzij. Het wijst op een of andere infectie. Heb je moeite met plassen?¨
Ik stotter en probeer de informatie te begrijpen, wat moeilijk is, omdat ik de schok probeer te verwerken van de bevestiging dat ik toch niet helemaal beter ben en ondertussen de Spaanse taal probeer te begrijpen,om te zetten in het Nederlands, een antwoord wil formuleren en erachter wil komen wat ik nu in godsnaam moet gaan doen.
Een beetje paniek dus in mijn hoofd.
Ik leg uit dat ik helemaal geen last heb van dat soort dingen, en hij zegt dat ik naar een dokter moet.
Tsja, dat van die infectie is slechts een bevestiging van wat ik al wist, het feit dat én de antibiotica én de medicijnen van afgelopen twee weken niet hebben geholpen om de bacterie / virus te doden, maakt dat ik me nu toch wel zorgen beging te maken.
In ieder geval is het geen malaria of dengue, en daar ben ik wel blij om.
DE vraag die nu alsmaar als vicieuze cirkel in mijn hoofd rond draait is: wat is er in hemelsnaam mis met me?

Dus op weg naar de Amerikaanse dokter, die helaas op doktersronde is.
Gelukkig krijg ik hem aan de telefoon, en dus een telefonisch consult.
Ik ben inmiddels een beetje overstuur, het laat me niet koud om in een vreemd land me beroerd te voelen en volgepropt te worden met medicijnen die niet blijken te werken.
Na veel op en neer gevraag en geantwoord, zegt de dokter dat de infectie waarschijnlijk een gevolg is van een onderliggend ander probleem en dat ik naar een private hospital moet gaan.
Dat hij me niet verder kan helpen en er meer onderzoeken moeten komen.

MMMmmm ok, wat nu?
Als eerste: even heerlijk huilen!
Ik voel me enorm emotioneel en kan het nu lekker laten gaan.
Daarna een kalme rust en op weg naar vrienden die me advies kunnen geven wat mijn volgende stap nu kan zijn, ben erg blij dat ik in Antigua ben, tussen vrienden en mensen die me verder kunnen helpen.
Uiteindelijk bij Eva terecht gekomen, een van de eigenaren van de salon waar ik afgelopen week was, en die hier al enkele jaren woont, en dus vloeiend Spaans en Engels spreekt.
Er is een keuze uit een 3 goede ziekenhuizen (er zijn er meer, maar 3 naar westerse standaarden) in de City.
Toto haar vriend maakt zo meteen een afspraak met een van de dokters daar, en als alles goed is ga ik morgen naar het ziekenhuis samen met hem.
Hij kent de City helemaal, en spreekt Engels en Spaans vloeiend, dus ik heb een goede begeleider!
Hoop dat ze een kweek maken, zodat ze erachter komen wat voor een infectie, of misschien zoals de dokter suggereerde dat er iets anders is.
In ieder geval een beetje actie, vind het moelijk om te accepteren nadat ik 2weken op mijn bed heb gelegen niks te doen nog niet beter ben!

Claire = NIEUW

Vanochtend, nadat al mijn haartjes van plekken van mijn lichaam pijnlijk waren weg geharst (moet wel een mooi meisje blijven he?), besloten om een sauna marathon te houden.
Er was geen kip in de SPA, dus ik had de sauna voor mij alleen.
Heb geloof ik alle toxines eruit gezweet, en zelfs mijn spierpijn van het oefenen met de pois (oei die knopen naast mijn schouderbladen) is bijna weg.

Daarna bij Kenny, een mooie man met bruine ogen en lang zwart manenhaar (een soort mix van een westerse indiaan, oeff zucht...) heerlijke nachos met verse guacemole gegeten.
Voornamelijk gepraat over relaties, het hebben en onderhouden van lange afstand- relaties, een topic wat de laatste paar weken mijn nieuwsgierigheid trickert en regelmatig opduikt in gesprekken met andere reizigers en natuurlijk inwoners van Guate. Heel veel vrouwen komen hier hun westerse geld spenderen voor een maandliefde (mas o menos), en veel mannen zijn niet onwillig om in de droom mee te leven.

Daarna, o kosmos o kosmos, een mp3 speler gevonden!
Had erg heimwee naar mijn muziekjes, die kunnen net een mood bepalen, en het helpt ook vaak om een soort ´niet storen uithangbordje´ in je energie te hebben als je van die oortjes in hebt.
Had de kosmos gevraagd om een nieuwe mp3 speler, het liefst de mijne terug natuurlijk maar had ook wel in mijn achterhoofd dat dat bijna een onmogelijke kwestie is.
Deze is een 2gig, niet mijn 4gig zoals de oude, maar ik ben er ontzettend blij mee. Ben nu muziek aan het uitzoeken om de mp3 te laten plaatsen.
Leuk hoe de dingen op je pad komen die je nodig hebt....

Weet nog niet wanneer ik vertrek. Begin weer in de stroom van het langzame leven van Antigua te komen, en ik drijf wel lekker.
Morgen met David een date, gaan we bijkletsen, zin!
Oja en ik liep al een poos rond met een ontwerp voor een sierraad in mijn hoofd, dus die heb ik laten uitvoeren. Ik kan morgen naar de goudsmid gaan om het op te halen. Ben benieuwd!

nog een restje van een restje van een restje van een restje van....

Restaurant

Ik zit in het restaurant te eten als er een man naar me toe komt lopen.
Hij heeft me een poos geleden ook al aangesproken, een tijdje met me mee opgelopen op de straat, en hij kwam erg wanhopig over.
Van de week liep ik in de stad, en hij sprak me alweer aan, ¨are you Dutch?¨
Ik zei dat ik haast had en geen tijd, hij herkende me waarschijnlijk niet van ons gesprek van een paar maanden geleden.

Terwijl ik met moeite mijn sla (van een te klein bord) op mijn vork probeer te krijgen, vraagt hij hoe het met me gaat.
Ik draai het boek om wat ik aan het lezen ben en kijk hem aan.
Mijn vork zweeft tussen bord en mond, twijfel of ik nog een hapje kan nemen.
Ik vertel hem dat ik al 5weken probeer te herstellen van een virus en het erg rustig aan doe.
Dat mijn vrienden allemaal de stad uit zijn naar Monterrico, naar het strand, en dat ik zo weer terug naar huis ga, naar mijn kamer.

We praten over het festival in de stad, want het is onafhankelijkheidsdag.
Dan zegt hij:¨Ik zou naar Vera Cruz gaan, bij Lake Attilan, maar mijn vrienden hebben afgezegd.¨
Ik knik van ´goh, ja joh´, en kijk naar mijn vork, waar de slablaadjes weer vrolijk terug naar mijn bord dwarrelen.
Kwestie van zwaartekracht versus handigheid.
Het gesprek valt een beetje dood want ik ben niet echt geïnteresseerd, en dan vraagt hij of ik zin heb om nu mee te gaan naar Vera Cruz.
Ik kijk hem aan.
Trek een wenkbrauw op, en vraag me af of hij nou werkelijk denkt dat ik met een wildvreemde oude gast mee naar een of ander afgelegen dorp ga?
En had ik net niet verteld dat ik ziek ben en weer terug naar mijn kamer ga?
Het blijft ongemakkelijk stil.
Hij verspringt van zijn ene voet op de andere, plakt een grim-achtige lach op zijn gezicht wanneer ik vanuit compassie nogmaals zeg dat ik ziek ben en terug naar mijn kamer ga.
De herhaling van wat er net twee minuten geleden ook al is gezegd maakt het pijnlijk duidelijk dat we niet op hetzelfde niveau communiceren.

Ons gesprek sterft een langzame dood, terwijl ik hem zie denken hoe hij hier weer waardig weg kan lopen. Uiteindelijk zitten we midden in een restaurant, en spreekt hij een blond buitenlands meisje aan.
Hij draait zich resoluut om, de grimas is niet een seconde van zijn gezicht verdwenen.
Hij marcheert weg van mijn tafeltje, terwijl ik hem hoor mompelen ´tot de volgende keer´.

Met een zucht kan ik mij weer tot de moeilijke taak wijden van de slablaadjes op mijn vork laten balanceren...

la die la

jeeee
ik voel me vandaag zoveeeel beter

doe een klein dansje en een sprongetje

heel klein slechts hoor, doe het nog lekker rustig aan

(als alles lekker blijft lopen de komende dagen, boek ik over 4 dagen mijn busreis naar El Salvador.... jeeeeeeeeee la die la, heb zoveeeel zin om weer te gaan reizen!)

Nog steeds...

blaaaaah weet niet of ik hier ooooooit genoeg geduld voor ga hebben, inmiddels dag 5, blaaaaaaa

vandaag is mijn uitstapje even op het internet, is hier 5 huizen vandaan en dan een kopje soep eten bij het restaurant hier om de hoek....

Ziek in Antigua

Na 24uur te hebben gelegen, de helft van de tijd luisterend naar het ritmisch getik van de ijzersmid naast mijn appartement, zwaai ik mijn benen over de rand van mijn bed en zet mijn voeten op de vloer.
Misselijkheid en duizeligheid golven door mijn lichaam.
Ik focus op de plastic stoel van mijn bureau en na een poosje stroomt mijn bloed weer terug naar mijn hoofd en mijn gal terug naar mijn maag.
Warm aangekleed zit ik nu op het balkon, naast een waslijn druipend van de natte kleren die de meid net heeft gewassen.
De tropische regenbuien van dit seizoen hebben een melancholisch effect op me, net als de vallende blaadjes in de herfst.
De regen brengt een nieuw seizoen en wast het vuil weg uit de levens van de Maya´s.
Wellicht is dit ook de tijd voor innerlijk vuil, contemplatieve gedachtes niet alleen voor de seizoenlanden maar voor de hele wereld.
Een soort van Globale Contemplatie.....

De regen brengt ook de griep, ik ben niet de enige die door koorts geveild is.
Sommige hebben de luxe om uit te zieken, anderen werken door, zoals mijn buurman de ijzersmid.
Vanaf mijn balkon kijk ik uit op de werkplaats, en zijn oog vangt mijn nieuwsgierige blik.
We wisselen wat beleefdheden uit, hij vraagt naar mijn gezondheid.
¨Mas o menos, y tu?¨
De oude man slaat beleefd zijn oogleden neer en zegt dat ie niet mag klagen.
We wisselen een begripvolle blik.

Ik ben de rijke Westerlinge met genoeg tijd en geld om contemplatieve gedachtes te hebben en uit te zieken.

Hij is al een oude baas van 70 die de rest van zijn leven moet blijven werken en de deur van zijn Taller (werkplaats) gesloten houdt als de belasting weer eens een zoektocht houdt naar illegale bedrijfjes.
Hij zegt dat hij te weinig inkomsten heeft om meer dan een werknemer te hebben, laat staan de belasting te betalen.
De twee jongens die in de leer zijn bij de oude baas, zijn naast hem komen staan, vragend om advies.
¨Zij krijgen dus niet betaald¨schiet het door me heen.
Mijn buurman knikt verontschuldigend naar de jongens en loopt met ze mee.
Net als hij de hoek om loopt hoor ik hem niezen.
¨Salud¨roep ik hem na.
Hij draait zich om en geeft me een meewarrige glimlach en zegt :¨en pas ook op de jouwe¨....

Janneke was hier!!!

gekke bekken trekken, voornamelijk met Jans veel gelachen, goeie remedie voor ziekjes voelen, en kletsen kletsen kletsen kletsen kletsen kletsen





Janneke was hier afgelopen weekend!
We waren alle2 ziek, dus we konden gezellig intiem luchtjes delen (van scheetjes van borrelende magen en van zwetende klotsende oksels haha ieeuwwww)
Gelukkig kennen we elkaar al zo´n jaartje of 5, dus de intimiteit was zo hersteld!! Geen moeite mee

school Tibet

Vandaag mijn eerste gesprek gehad met Erik de Jong, een van de organisatoren van de Golog Support Foundation.
Deze school zoekt een nieuwe Engelse juf om daar les te gaan geven op een basisschool.

Ik heb een paar weken geleden op een hele toevallige wijze contact met ze gekregen, en ik heb de gedachte om daar heen te gaan even laten sudderen.
Kijken of ik dat echt wil. En vandaag dus contact gehad met de school. Kijken of ik wat voor hun kan betekenen en andersom.

We hebben voornamelijk gepraat over Tibet, over de school, de beweegredenen van de organisatie en het hoe en wat.

De school ligt in de Golog streek.
Op onze kaart staat deze streek voor een provincie in China, maar omdat de Chinezen zo vaak Tibet in stukjes hebben gehakt, opgedeeld en weer bij elkaar geplakt, zijn de kaarten niet meer geheel correct.

De organisatie is opgezet omdat Lama Jigmé Namgyal heeft gevraagd om hulp, om zijn regio te helpen ontwikkelen. Engelse les is belangrijk om meer Internationale contacten op te doen.
Voor meer info kijk op;

http://www.gologsupport.org/

Ik raak erg enthousiast als ik denk aan een periode werken voor een Tibetaanse school, aan de mogelijkheid mee te dragen aan een opbouw van een land en een poos te wonen en te werken in een cultuur.
Daarnaast is het een basisschool, en het lijkt mij heel leuk om Engelse les te combineren met drama en creatieve lessen, zodat de kinderen daar leren op een hele speelse manier!


Het leuke is dat mijn eerste plan kan blijven bestaan. Erik en ik raakten aan de praat over mijn originele plan, namelijk naar Thailand vliegen en van daaruit naar Zuid Korea gaan om daar les te geven. Hij adviseerde om eerst in Thailand te beginnen, en vanuit Thailand door te reizen naar Tibet toe, zodat je van een rijk naar een arm gebied gaat, om de cultuurschok te verkleinen.


Hoe mooi hoe alles toch weer uitwerkt!

We hebben afgesproken om over een maand weer te bellen, ik wil eerst dit laten bezinken, kijken hoe ik erover denk over een paar weken. Beetje overleggen met het thuisfront.



Nu ga ik me weer even concentreren op beter worden, beetje koortsig nu..vooral veel slapen en rusten wil ik.

Bleeeeeeeechhhh

Na een gesprek met mijn broer gisteren, vandaag mijzelf uit mijn bed gesleurd en mezelf opgepept en de dokter bezocht, ja ja, gedaan!

Vind dat ik nu wel een applausje verdien.. haha, viel allemaal reuze mee, geen idee eigenlijk waarom ik er zo´n hekel aan heb.

Goed heb een of ander virus te pakken, heb namelijk al 6 weken koorts ofzo en word er een beetje moe van. De dokter zei dat ik gelijk een ietsje had moeten nemen na die watervalzwempartij, maar goed, ik ben niet zo van de ietsjes nemen.

Antibiotica heeft geen zin, want heb ik net gehad, en heb nu iets anders voorgeschreven gekregen wat een vervanger is voor antibiotica en wat alle stomme beestjes in mijn lijf dood gaat maken!

Jeeeeee, dus ik ga nu een soort roze riddertjes in mijn lijf bedenken die alle groene evil monsters gaat aanvallen, mooie hinderlagen leggen, valkuilen graven, en meer van dat soort dingen!

Orkanen

Ik glibber weg op de kleine ronde keien waar de straten van Antigua mee gelegd zijn.
De regen tikt in een gezellig ritme en glijdt in dikke tranen van de mouwen van mijn jas.

Het is zeven uur ´s avonds, donker, en de straat is schaars verlicht. Een klein geel lampje brandt in de lantaarnpaal, waarvan een op de drie het doet.

Overal is geluid.

Geluid van de stromende regen vanwege een orkaan hier 10 uur vandaan, waar de stad niet tegen bestand is.

Midden op de weg ontstaan kleine stroompjes, die uitgroeien tot kleine kolkende rivieren.

Het afvoersysteem van de oude stad is niet bestand tegen zoveel water. Ook de huizen niet, kelders en begane grond lopen onder. De zorgen van de sociale elite gaan vooral uit naar de omliggende kleine dorpjes in de bergen. Scholen sleuren zandzakken en maken mini dijken, en de plaatselijke kerk is al de hele dag bezig om een opvangplek te creëren.

De vraag is: komen er modderstromen? Loopt Antigua onder?

Zoiets is moeilijk te voorspellen en sommige mensen worden door de angst geregeerd, angst vanwege geschiedenis.

Naast de ruis van de regen is er de ruis van de verkiezingen.

Om de paar minuten knallen rotjes in de smalle straten, het geluid kaatst heerlijk een paar keer rond. De straatjongens luisteren met een scheef hoofd, enkele seconden is het stil en dan hoor je de volgende mat af knallen.

Jeeps met geluisdinstallaties rijden de hele dag rond. Een man met een machtige stem roept continue: ´Arriba Guatemala, ArribaVictor.... por Presidente, ARRIBA, etc.´met op de achtergrond een vrolijk deuntje.

Een andere man schreeuwt er weer boven uit, allerlei partijen zijn heftig aanwezig in de kleine stad en veel mensen lopen rond met een tshirt van hun favoriete kandidaat.

De laatste paar dagen voor de verkiezingen stijgt niet alleen het waterniveau, maar ook de spanning.

Spanningen tussen de verschillende partijen (er zijn inmiddels 50 mensen vermoord) maar ook spanningen tussen de verschillende etnische groepen: indigines (Maya´s) en de Creoles, Gringo´s etc. Een van de kandidaten is een indigine (een vrouw! kandidaat voor president!) en aangezien bijna de gehele bevolking Maya is, maakt ze best een kans.

Aan de andere kant, je had 3 maanden geleden een biljet moeten inleveren om te mogen stemmen, en niet gedaan is pech gehad. Bijna de helft van de mensen leven hier op of onder de armoede grens, en gaan niet stemmen.

Daarnaast stijgt de spanning ook tussen arm en rijk, de sociale verschillen zijn hier groot.

De huidige regering doet wel zijn best om de spanningen te verminderen.

Vanaf aanstaande zaterdag 12uur tot maandag 12uur wordt er geen alcohol meer verkocht of geschonken, met als gevolg dat veel mensen aan het hamsteren zijn geslagen.

En niet alleen voor de orkaan of de alcoholbehoeften, maar ook vanwege het feit dat de ene partij de andere partij uitspeelt met kleine trucs, waardoor het water in geheel Antigua is afgesloten.

En er is meer politie op straat, elk uur hoor je wel sirenes van een politiejeep. Meer politie heeft een averechts onrustig effect, de meeste mensen vertrouwen de meestal corrupte politie niet. En als je arm bent ben je een makkelijk doelwit.

Ik ben benieuwd waar het heen gaat de komende dagen.

Het land heeft niet alleen een orkaan op de oppervlakte, maar ook in haar hart.

oefff een van mijn zeven levens verspìld

Eergisteren stond ik onder de douche, moet toch eens in de zoveel tijd gebeuren hè...
En de douches hier hebben allemaal koud water, maar ze hebben een soort systeem waarbij er een kap om de kop van de douche zit, met elektrische draadjes verbonden, die het water verwarmen.
Nu weet elk simpel mens wel dat je die kop niet moet aanraken, want daar staat stroom op, dus dat doe ik dan ook niet.
Ik sta daar dus heerlijk te genieten van dat warme water (lang niet meer gehad want de meeste hostels hebben alleen koud) totdat plots die kop begint te knetteren.
Ik kijk op, allemaal vlammen komen uit de kop, ik krijg een knetter van een schok, nog meer vlammen, vuurspetters en heel veel stoom en dan rook.
Ik gil me een ongeluk, schrik natuurlijk hartstikke en ik ben en blijf een meisje, en ren zo hoeps naakt de kamer in.
Dan realiseer ik me dat het water uitgedraaid moet worden omdat anders de stoom erop blijft staan en duik onder alle stroomspetters en draai de knop om.
OK, ramp overleeft, dacht ik.
Ik vertel oma dat er iets mis is met de stroom, ga weer terug, ben zo slim om niet de lamp van de badkamer aan te doen want ik snap best dat die circuits met elkaar verbonden zijn, begint de lamp plots ook te knetteren en komen allemaal vonkjes ervan af.
Zoals je begrijpt, er was die nacht veel vrouwelijk gegil te horen.

Vandaag kwam de elektricien, en die verteld dat ik heeeeeeel veel geluk heb gehad dat ik niet ben geëlektrocuteerd ben onder die douche. Hij zegt: ´kom maar kijken´, en oma en ik gluren voorzichtig naar die douchekop, waar nog steeds stroomvonkjes en rook vanaf komen (2dagen later!)

Dus ik geloof, dat als ik al 7levens zou hebben, ik er minstens een heb verspild (als dat al niet gebeurd was dan...)

pffffffff

wat leuke foto´s van mijn reis samen met Ashley

In Xela, of Quatzaltenango, in centraal park, onder de indruk van de fallusvormige sculptuur??!!

ik ben in Huehuetenago!! gehaald! we waren gedropt op de grens van een stad, stonden daar wel een half uur bij dat bord, proberen een lift te krijgen, iedereen vrolijk terug zwaaien maar niemand stopte! totdat we erachter kwamen dat we 10 meter te ver op de verkeerde plek stonden.

in een restaurant in Huehuetenango, waar we de enige blanke meisjes waren dus veeeeeel aandacht!
(waar is mijn bril??? echt geen idee...)

In de bus in Palenque (Mexico) de dag voordat ik ziek werd door te zwemmen in de waterval.

Ashley en ik in Flores, behoorlijk dronken geloof ik....

nieuws nieuws nieuws nieuws nieuws FLASH

hallooooo
ze zeggen dat de orkaan richting Livingston gaat, de plek waar ik net vandaan kom
en is hier wel 10uur reizen vandaan
dus ik zit niet in het oogje van de orkaan
hier is wel een dikke storm aan de gang, maar dat is ontzettend mooi!
en veeeeeeel regen, maar dat is slechts een afvloeingsprobleem (en wat aardverschuivingen met modderstromen waarschijnlijk)
maar zo´n dikke storm is lang niet zo eng als midden in een orkaan zitten
(vind ik best spannend hoor!)
nu surf ik een beetje mee op het randje van de orkaan


en ik woon weer even bij Oma, ze wilde dat ik de paar dagen die ik hier ben bij haar kwam logeren
en vind ik helemaal niet erg
want bij de familie Panchos waren kakkerlakken op mijn kamer gisteren (brrrrr)
en oma´s huisje is een stevig huisje!

nieuwe orkaan

Gisteren was ik heerlijk aan het genieten van een kopje thee in Monoloco, samen met Chad en Ashley. Vind het fijn om even terug te zijn in Antigua, met vrienden te zijn, even een ´ik ben thuis´gevoel hebben.
Eerst bijgekletst over de school, corrupte eigenaar is terug, heel veel heibel, dus ik denk niet dat ik daar in januari naar terug keer. Aan de andere kant, Chad is bezig een nieuwe school op te zetten, dus er zijn nog opties. Maar ben ook ondertussen bezig met andere opties in andere landen, voor in februari, dus ik weet nog niet echt waar het naar toe gaat.

Raakte daarna aan de praat met een van de Amerikaanse welzijnswerkers die hier over de stad zijn verspreid als gras tussen de stoeptegeltjes.

Blijkt dat er weer een nieuwe orkaan bezig is deze komt op te komen!
Amai, ik zit in orkanenland.
De krant gelezen, en de voorspelling is dat de orkaan morgen in Guate landt.
Op dit moment is orkaan Felix in Nicaragua, en de waarschuwingen zijn nu:

Felix' forward motion will slow over land leading to a heightened flash flooding threat. Tropical downpours will fall over the mountainous terrain of Nicaragua and Honduras, producing life-threatening flash flooding and triggering mudslides well away from the coast. Portions of El Salvador, Hounduras, and Nicaragua will experience rain totals on the order of 10 to 15 inches. Some of the mountainous areas, however, may near 25 inches of rainfall.

Hurricane Felix made landfall in extreme northeastern Nicaragua near Punta Gorda; just north of Puerto Cabezas and just south of the Nicaragua/Honduras border around 8am ET. After some weakening yesterday from its peak winds of 165 mph on Sunday, Felix restrengthened during the overnight hours and into early Tuesday morning making landfall as a category 5 hurricane with winds of 160 mph.

Hoogst waarschijnlijk werkt internet de komende dagen niet, dus ik zal jullie op de hoogte proberen te houden met sms (sms wel naar papa, als jullie iets willen weten moet je hem bellen...tel = 043 6042464). Maar dat zijn maar voorzorg maatregelen hoor, zo´n orkaan kan nu nog alle kanten op, en misschien zwakt ie wel af nu hij over land gaat, of gaat totaal een andere richting op.

Livingston

Vanuit Finca Ixobel naar Livingston gegaan.
We hadden net de bus gemist na 20 minuten lopen met backpack, dus ik had bedacht dat we net zo goed konden liften. De eerste de beste jeep stopte gelijk, samen met Yanif (Israëlische jongen net uit leger) en Nuria (Spaanse vrouw) achterin de jeep geklommen, anderhalf uur achterin die bak gezeten. Daarna met Nuria naar Puerto Barrios gereden in een ini mini shuttlebus.
Toen op de boot naar het eiland Livingston gegaan.

In Livingston in een heel crappy hotel terecht gekomen, crappy maar goedkoop.
s Avonds belde ik Ashley, bleek zij ook in Livingston te zijn.
Dus ben met haar uit geweest en me enorm vermaakt.








De volgende dag werd ik om 8 uur al mijn bed uitgebrand door de hitte en benauwdheid, en ben met Yanif, Nuria en Luiz (een Colombiaan die we ontmoetten in het hotel) een wandeling van anderhalf uur gaan maken.
Over het strand, wat er misschien op de foto heel idilisch uitziet.
Maar de werkelijkheid is dat het strand hier en de zee trouwens ook, enorm vervuild is.
Sommige plekken zijn schoon, maar dat komt omdat hele rijke resorten dat stuk gebied hebben opgekocht.
De meeste stukken strand waren vervuild, en alle riolen van Livingston eindigen in de zee. Jech! Ik wilde daar dus niet zwemmen.
En maar goed ook, heb later mensen ontmoet die wel hadden gezwommen, en een of andere gekke schimmel op hun huid hadden gekregen.

De wandeling eindigde bij de waterval de 7 altaren (na een klim van een half uur door de rivier). De waterval was mooi, maar ik was te moe om er echt van te kunnen genieten.
De zon geeft je energie, maar kost ook energie!
Bij de waterval ontmoette ik Blanca, die ik weer kende van de Finca, en met haar ben ik terug gegaan.



Heb met haar en Luiz (een man uit Livingston) een traditioneel Livingstons gerecht gegeten.
Erg lekker, bestond voornamelijk uit vis, krab en garnalen, in een soort soep, met daarin plantanas (zoete banaan!). Heerlijk!



Die avond lekker boven op balkon in hangmatje liggen kijken naar onweer op de Atlantische oceaan.
En vroeg naar bed, was beetje uitgeput van de wandeling, en het klimaat daar.
Is vooral broeierig warm daaro.


De volgende dag, op de boot meer overgestoken.


Langs het meer vooral veel hutjes, en een gedeelte bestond helemaal uit waterlelies! Mooi!















En toen ongeveer 8 uur in een bus gezeten naar Antigua, waar ik nu ben.
Ik logeer bij de Panchos familie, die ik de vorige keer dat ik hier was heb ontmoet.
De kamer is klein, het huis is enorm slordig (doet me denken aan wonen in een kraakpand) maar de plek is centraal en goedkoop.
Ik blijf een week ik Antigua, Janneke komt over uit Costa Rica van de week, en we gaan samen een paar dagen spenderen. Joepie! Veel zin in, weer samen met een vriendinnetje zijn!