Indio Viejo heet zo omdat er op een gegeven moment toeristen in Nicaragua graag een hapje mee wilden eten met de lokale bevolking. Aangezien Nicaragua erg gastvrij is het onbeleefd om te weigeren. De mensen wilden eigenlijk hun hapje niet delen met de toeristen. Toen de toeristen vroegen wat er dan daar in die kookpot zat, antwoorden ze dat er net een oude man uit hun dorp overleden was. Oude indianen soep, in de hoop dat de toeristen dan niet meer wilden eten. Sindsdien heet de goulash / soep Indio Viejo.
Als eerste naar de lokale markt geweest om alle ingrediënten te kopen. Was wel grappig, we kregen allemaal de opdracht om een bepaald produkt te zoeken waarvan we niet wisten wat het was.
Ook afschuwelijke dingen op de markt gezien, leguanen die gestript werden van hun velletjes (zie foto),
en nog levende (zee) dieren. Brrrr, zo'n krab die zijn schaartjes hulpeloos in de lucht laat klikken....Daar ook allemaal lokale dingetjes gegeten en gedronken, zoals een vruchtensapje uit een plastic zakje met een rietje erin geknoopt. Leuk!
Toen met lokaal vervoer (een jeeptruck) naar de ranch van doña Anna
en don Pedro gegaan. 
Zij wonen op een stuk grond van een beschermd gebied. Dit gebied word bewoond door 100% puur bloed Indigines (indianen) en alle mixen. De 200 Indigines met dat 100% pure bloed zijn de regeerders van dat gebied. Elk jaar word er een chief gekozen, die alleen maar chief kan worden als hij 100% puur is. Samen bezitten ze allerlei stukken grond wat niet doorverkocht kan worden. Als inwoner kan je een aanvraag doen & een plan opstellen om een stuk grond te mogen bewerken en bewonen. Doña Anna & Don Pedro wonen al 11 jaar op zo'n stuk grond. Ze organiseren deze kooklessen, en op elke zondag komen er ongeveer 200 mensen samen op hun stuk land om te drinken en naar te hanengevechten te kijken en te wedden.
Eerst naar de dorps community keuken gegaan. Waar ze zelf tortilla meel maken en tortilla´s. En ook voor het hele dorp bonen, omdat hout zo kostbaar is en het 2uur duurt voordat de bonen gaar zijn koken ze alles in een grote pot.
Het grappige was dat naast dat wij kwamen gluren en ontdekken, het woord al snel verspreidde en de inwoners naar ons kwamen kijken hoe wij tortilla's maakten.
Een soort gelijke interactie dus.
Het houten huisje (waar zo'n 20 man woonden) bestond aan uit elkaar getimmerde planken, met goede gluur gaatjes.
Daarna in de open koken van Doña Anna gekookt.
Van haar de recepten ontfutseld van de onwijs lekker bonen en rijst die ze hier eten (stond niet op het menu, maar wel samen gemaakt)en dus ook de Indio Viejo.
Het recept opgeschreven, alleen een van de nadelen is natuurlijk dat je hier allemaal kruiden en ingrediënten hebt die ik in Nederland niet kan vinden....
Dit is de Indio Viejo, een mengsel van runderbouillion en draadjesvlees gemixt met tortilla meel en gestampte zaadjes (leek op chili maar was het niet een soort mix van kaas en chili smaak) en zoete platanas, groene kleine peperpaprikaatjes en tomaat en ui en muntblaadjes. JUM!
1 opmerking:
Jum jum jum jum, dat klinkt hartstikke lekker! morgen ga ik met Freek ayahuasca doen met een groepje mensen (waaronder zijn moeder, ha ha). Voor erna maak ik een pompoensoepje. Ook oranje, al is het minder exotisch... love you, Inge
Een reactie posten