Vanochtend aan de kust van TortugueroDe laatste paar weken vooral heen en weer gesleurd.
Letterlijk, vanwege alle verschillende plaatsen, maar ook figuurlijk, door alle verschillende toekomstopties die door mijn hoofd spelen.
Tibet, hoe idealistisch dan ook, heb ik afgewezen.
Ik kom zeker in januari naar huis, al was het maar om al die gevoelens voor Sep in het fysieke en aardse om te kunnen zetten.
En er zijn zoveel mogelijkheden qua toekomstinvulling, en ik heb echt geen enkele idee, dat ik nu maar probeer om vooral te zeggen, ik ben een maand in Nederland.
Wat er daarna gebeurd, echt geen idee.
Waar ik vooral meer moeite mee heb, is het niet hebben van langdurige sociale contacten. Iedereen die je ontmoet zijn single serving friends, alles maar voor slechts enkele dagen, en het backpackersleventje is er vooral een van prestatie (hoe lang ben jij al op reis? nou ik al 8 maanden! en hoeveel bier je kan drinken etc...)
Ik ben blij dat ik de komende weken met Janneke, Douwe en Maaike zal door brengen.
Maar toch.... niet je eigen plek hebben, ik merk dat het me begint op te breken.
En daarnaast merk ik vooral nu met dit gidsen, dat ik meer een mens ben van de ritme en regelmaat.
Ik mis het dat je niet je eigen dag kan indelen. Je eigen tijd kan bepalen voor eten, en gewoon, je eigen weg kan bepalen.
En dan nog de dingen die met de mensen in Nederland gebeuren, de mensen die je na aan het hart liggen. Vind het moeilijk nu mama in het ziekenhuis is dat thuis stuk los te laten. Ik begrijp best dat als ik in NL zou zijn ik weinig meer zou kunnen doen dan wat ik nu doe. Nu ja, ik zou kunnen langs gaan, maar meer ook niet.
Daarnaast ook veels te gevoelig voor al die spanningen, dus in een ziekenhuis wachten is niet echt mijn ding.
wild maar tamgemaakt everzwijn aaienVanochtend lekker om mijn hoofd te klaren een twee uur durende wandeling over het strand van de Caribische kust gemaakt. Gisteren is het weer begonnen te regenen, en de bui duurt nu al ongeveer 8 uur. Dus van lekkere warmte naar koele regen gegaan.
De zee was warm, lekker lopen in de warme golven met de tikkende regen op je paraplu.
De zee zag eruit als de noordzee, grauw en grijs, maar heerlijk warm. Verassing om daar met je blote voeten in te staan.
Met Janneke, onderweg van San José naar Tortuguero, waar je van de weg nog anderhalf uur moet varen op een boot om bij de kust te komen. Alleen waterwegen.
2 opmerkingen:
Claire, wil je een reactie plus een adres waar je heen hoort te gaan. Je vindt je rust niet met wat je nu doet. Daar heb je wat anders voor nodig. Je oudste zus gaat begin januari naar de goede richting. Hoe je goed Paul.
ps. Ik pas wel op je moeder op, niet fysiek
haai claire,
heb weer even bijgelezen hoe het je vergaat in verweggistan. herken wel een hoop dingen van mijn eigen reiservaringen (missen van een thuisplek, van ritme en zelf kunnen verzinnen wat je eet...vrienden die je langer kent dan een weekje). wel heel cool dat je echt dolfijnen hebt gezien, is nog steeds een droom van mij! hier alles okee verder (ook op mariendael, na een paar flinke botsingen met iemand waar jij het in het verleden ook niet makkelijk had heb ik begrepen), wie weet zie ik je in januari :)
liefs
Monique
Een reactie posten