Gewend!

Na 3 weken in Nederland te zijn ben ik aardig alweer gewend en blij dat de temperatuur zo lekker zacht is (die eerste paar dagen met maar 1 graad boven 0 vond ik echt verschrikkelijk en werd ook oer chagerijnig als ik buiten kwam, arme Sep)!
Ik loop nu ook zonder maillots onder mijn spijkerbroek, en kan ook weer genieten van de natuur die er al wél is. Af en toe duik ik even onder de zonnebank, niet zozeer om bruin te blijven alswel om te genieten van de warmte die over je gezicht blaast, en even helemaal warm te zijn (van huid tot bot).

Inmiddels ook besloten wat langer in Nederland te blijven en mijn relaties hier weer verder te ontwikkelen. Met Sep en mij gaat het eigenlijk heel lekker na het eerste wennen (echt wel gek om iemand zomaar weer te kunnen aanraken na maaaanden verlangen).

En ben ook mijn ondernemingsplan aan het schrijven om mijn bedrijf te starten in het ontwerp en verkoop van designerskleding.
Naast deze vorm van toegepaste kunst ga ik ook verder in het vrij kunstenaarschap, en ik heb een soort popcorn hoofd met allemaal ideeën van wat ik wil gaan maken.

In Deventer ben ik op zoek naar een woning en een atelier, en langzaamaan vormen de plannen en de ideeën hoe ik alles ga starten en vormgeven.
Alle tips en (materiele) hulp zijn van harte welkom, helemaal omdat ik natuurlijk geen bezit heb op dit moment (behalve keukengerei).

terug in Nederland

even een berichtje, voor alle nieuwsgierigen...

Ik ben nu precies een week en 1dag terug in Nederland en ik heb behoorlijke moeite met me weer aanpassen in mijn koude geboorte land.

Waar is alle natuur heen?
Wat moeten we met al dat beton?
Waarom heeft elk grassprietje een bestemming?

Het is wennen, ook het nuchtere en onbeleefde gedrag van de typische Nederlander.
Ik heb de neiging om iedereen te groeten, als voorbeeld, ik loop de trein coupé in en verwacht na de nieuwsgierige blikken ook een groet. Maar dat gebeurd niet. Je word ijskoud en stil ontvangen, en mijn eerste neiging om iedereen even te begroeten en vriendelijk toe te lachen moet ik onderdrukken. Dat lukt niet altijd en mijn (hier over)beleefde gedrag word met een stilzwijgen terug gekaatst.

Tsja.

Daar sta je dan, met je nederige gedrag. Ik moet zoooo wennen, iedereen neemt al dat duurs maar voor lief, treinen die rijden, auto's die de regels volgen, elke vrouw heeft wel een kinderwagen (wat kinderwagens?! ja die dingen hebben ze dus echt niet) of elektrische rolstoelen, jeeee wat een luxe. Maar ook aan de kraan draaien en dat er warm water uit komt, de simpelheid van die handeling en het gemak versus mijn bestaan van afgelopen half jaar, maakt dat mijn hoofd een beetje warrig word van binnen.

Alsof alle draadjes opnieuw gelegd moeten worden.

Dat heeft dus een beetje tijd nodig, en vandaar dat ik nog niet gelijk met iedereen wil afspreken, ongeveer 3 afspraken per week vind ik precies lekker.
Ook de kou en het naar buiten gaan is telkens weer een drempel waar ik elke keer weer met voorbedachte rade over heen moet springen.

Tot gauw lieve mensen, dan kom ik snel een warm kopje thee bij jullie drinken!

Laatste nacht stappen in Guatemala City

Op 29 december vertrokken vanuit Antigua naar Guate, met Ashley en Jamey en Max wat gaan drinken in een nogal vreemde lege stad. Even dansen en laatste keer salsa (op foto maken we kleine jumps)

De stad loopt altijd leeg rond kerst en oud en nieuw, iedereen vertrekt naar hun vakantiehuisjes of kleinere populaire stadjes zoals Antigua.