hal Madrid Terminal 4
lampen airport Madrid
Ben nu op het airport van Madrid, terminal 4.
Dit is een spik splinter nieuw gebouw, mooie architectuur, vooral hoog.
De dag begon vooral met geen zin hebben.
Moeite met wakker worden (ergens wel logisch als je bekijkt dat we vannacht eerst om half2, daarna om half4 en toen om half 6 zijn wakker gebeld....) en onder de douche.
Vooral chaotisch in mijn hoofd, en eigenlijk geen zin om mijn vriendinnetjes te verlaten.
Esther kwam mee ontbijten met Wietske, Inge en mij, en ze brachten me naar de bushalte.
Zo grappig, en gek, twee van die meisjes die je uitzwaaien in het o zoooo bekende arnhem.
Daarna met Inge naar vliegveld Schiphol gegaan.
We hadden mazzel, ietsjes vertraging met de trein, maar toch maar 5 minuutjes wachten bij de check in.
Toen ik klaar was met inchecken (en YES had zowel een nooduitgang naar Madrid toe, en strax ook naar Mexico) stond er een rij van wel 3 kwartier.
Joepie. Dat gemist. Met Inge nog buiten op een marmeren vijver rand gelegen, in de zon, en toen was daar ook echt het aller aller laatste afscheid.
En tsja, dan ben je plots alleen, na zoveel dagen van vrienden om me heen, en dan helemaal niks.
Dat is raar.
Maar ook lekker, het is moeilijk om afscheid te nemen van zoveel mensen die van je houden.
En toen hops, op vliegtuig, hops, zat naast een enorme beer van een vent, en vliegtuig was warm, dus ik heb ongeveer anderhalf uur in een comatueze houding gezeten, half slaap en wakker.
Daarna was het plan om met Fathma af te spreken, maar zij zat in terminal 1, terwijl ik in 4 was, en ik ben te moe (van alle emoties) en verkouden dat ik mezelf er niet kon toezetten om een bus van 20minuten te nemen om elkaar 20 minuten te zien.
Ik heb een achteraf plekje gezocht op de terminal en heb twee banken met hun buikjes tegen elkaar aangeschoven. Zo met de zitjes tegen elkaar aan gaan liggen, fleece vest over mijn hoofd heen en slapen.
Jeeee ik ben gewoon ook zooo moe, van alle emoties gedachtes en weinig slaap.
Mp3 op en negeren dat het een beetje aso is wat ik doe.
En nu wachten op mijn vlucht naar Mexico. Ik vertrek 01.50, en van daaruit vlieg ik naar Guatemala.
Nu ik zo weer een poosje alleen ben, zakt het verdriet van afscheid nemen en komt de zin in avontuur.
Ik voel me prettig, vast in mijn basis, en heerlijk gegrond. Het is fijn om alleen te zijn, en fijn om zo op mezelf te kunnen vertrouwen.
Heb zin in dit avontuur!
Dit is een spik splinter nieuw gebouw, mooie architectuur, vooral hoog.
De dag begon vooral met geen zin hebben.
Moeite met wakker worden (ergens wel logisch als je bekijkt dat we vannacht eerst om half2, daarna om half4 en toen om half 6 zijn wakker gebeld....) en onder de douche.
Vooral chaotisch in mijn hoofd, en eigenlijk geen zin om mijn vriendinnetjes te verlaten.
Esther kwam mee ontbijten met Wietske, Inge en mij, en ze brachten me naar de bushalte.
Zo grappig, en gek, twee van die meisjes die je uitzwaaien in het o zoooo bekende arnhem.
Daarna met Inge naar vliegveld Schiphol gegaan.
We hadden mazzel, ietsjes vertraging met de trein, maar toch maar 5 minuutjes wachten bij de check in.
Toen ik klaar was met inchecken (en YES had zowel een nooduitgang naar Madrid toe, en strax ook naar Mexico) stond er een rij van wel 3 kwartier.
Joepie. Dat gemist. Met Inge nog buiten op een marmeren vijver rand gelegen, in de zon, en toen was daar ook echt het aller aller laatste afscheid.
En tsja, dan ben je plots alleen, na zoveel dagen van vrienden om me heen, en dan helemaal niks.
Dat is raar.
Maar ook lekker, het is moeilijk om afscheid te nemen van zoveel mensen die van je houden.
En toen hops, op vliegtuig, hops, zat naast een enorme beer van een vent, en vliegtuig was warm, dus ik heb ongeveer anderhalf uur in een comatueze houding gezeten, half slaap en wakker.
Daarna was het plan om met Fathma af te spreken, maar zij zat in terminal 1, terwijl ik in 4 was, en ik ben te moe (van alle emoties) en verkouden dat ik mezelf er niet kon toezetten om een bus van 20minuten te nemen om elkaar 20 minuten te zien.
Ik heb een achteraf plekje gezocht op de terminal en heb twee banken met hun buikjes tegen elkaar aangeschoven. Zo met de zitjes tegen elkaar aan gaan liggen, fleece vest over mijn hoofd heen en slapen.
Jeeee ik ben gewoon ook zooo moe, van alle emoties gedachtes en weinig slaap.
Mp3 op en negeren dat het een beetje aso is wat ik doe.
En nu wachten op mijn vlucht naar Mexico. Ik vertrek 01.50, en van daaruit vlieg ik naar Guatemala.
Nu ik zo weer een poosje alleen ben, zakt het verdriet van afscheid nemen en komt de zin in avontuur.
Ik voel me prettig, vast in mijn basis, en heerlijk gegrond. Het is fijn om alleen te zijn, en fijn om zo op mezelf te kunnen vertrouwen.
Heb zin in dit avontuur!
